Ευθυμογράφημα: Το 'δήθεν" τέρας των Λειβαδίων
Ευθυμογράφημα
Το «δήθεν» τέρας των Λειβαδιών…
Κύλησε και φέτος το καλοκαίρι κι όπου νάναι έρχεται η βροχή κι αργότερα τα κρύα. Ας ευχηθούμε δε να είναι ήπια γιατί πετρέλαιο γιόκ. ¨όπως και νάχει από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι.
Μα πριν τελειώσει η κουβέντα για το καλοκαίρι θα σας γράψω εδώ ένα περιστατικό που προκάλεσε κάποτε τρόμο έδεκει στο Τάγμα των Λειβαδιών.
Η ιστορία έγινε τη δεκαετία του ‘50. Ήτανε ντάλα καλοκαίρι Ιούλης μήνας η ζέστη στα ύψη κι η θάλασσα σαν το λάδι ακούνητη δίχως το παραμικρό κυματάκι. Λοιπόν ο κόσμος πηγαινορχότανε όπως κάθε μέρα πρωί βράδι απ΄το Βροντάδο στη χώρα με τα γαδουράκια και τα μουλάρια.. Μεταξύ των πολλών μετακινούμενων ήτανε κι ο μαστρο-Νικολής που δούλευε σαν παραγιός σε κάποιο μπακαλικάκι της αγοράς. . Ο μαστρο Νικολής κάθε πρωί εκατήβενε με το «όχημά » (γαδουράκι ) του σαμαρωμένο και με ένα άδειο κοφίνι δεμένο στη μια πλευρά για να μεταφέρει τα πράγματά του. ¨Εδενε το γαδουράκι εκεί στα χάνια του παζαριού και το βράδι το έπαιρνε , κάθιζε κι επάνω και τραβούσε για το σπίτι. Μια φορά το βράδι που γύριζε μες΄τον καυτό Ιούλη σκέφθηκε να κάμει ένα μπάνιο στη γαλήνια θάλασσα. Κατεβαίνει απ΄ το γαδουράκι λίγο πιο πέρα απ΄το Τάγμα , παλουκώνει το γαδουράκι , βγάζει το σουρέλο του και μπλούμ με ένα μακροβούτι δρόσισε το φλεγόμενο σώμα του. Έμεινε κάμποση ώρα μεσ΄ τη σκοτεινή θάλασσα . Εκεί που κολυμπούσε άκουσε στη στεριά γυναικείες ομιλίες. Στήνει αυτί κι αντιλήφθηκε πως πήγανε και καθίσανε σε μια πεζούλα εκεί δίπλα στο σπίτι που ήτανε μες το γιαλό ( εκεί που καταλήγει ο Κουφός ποταμός τώρα δεν υπάρχει πια) δυό γυναίκες για βεγγέρα και κουτσομπολιό. Το χειρότερο ήτανε πως η μια είχε μαζί κι ένα αναμένο μικρό λαμπάκι πετρελαίου.
Και τώρα ίντα να κάμει ο μαστρο_Νικολής που έπρεπε νάβγει απ΄ τη θάλασσα κι ήτανε σαν τον Αδάμ δίχως σουρέλο; .Το σκέφθηκε απ΄εδώ το σκέφθηκε απ΄εκεί και τ΄ αποφάσισε.
Πλησιάζει αθόρυβα την πεζούλα και καθώς έφτασε στο πιο σκοτεινό σημείο κοντά της , βάζει ένα δυνατό μουγκρητό που ακούστηκε σ΄όλη την περιοχή. Οι γυναίκες πεταχτήκανε επάνω και απ΄ την τρομάρα τους αρπάξανε το λαμπάκι, το σβήσανε και πήρανε δρόμο μέσα τα χωράφια. Ο μαστρο- Νικολής επέτυχε το σκοπό του. Τις εξέκατσε , βγήκε στη στεριά, ψαχουλεύοντας βρήκε το σουρέλο του , ντύθηκε και με ελαφρά βηματάκια έφτασε στο γαδουράκι κι έφυγε για το σπίτι του.
Το πρωί ακούστηκε σ΄όλη τη γειτονιά το μαντάτο πως υπάρχει θαλάσσιο τέρας στα Λειβάδια που βρυχάται στα σκοτεινά νερά. Ο κόσμος τρομοκρατήθηκε και από στόμα σε στόμα διαδόθηκε το θέμα κι οργίασε η φαντασία κάθε ακροατή. Το πιο ωραίο όμως ήταν πως κάποιος είπε στο μαστρο- Νικολή το περιστατικό για το τέρας κι εκείνος έβαλε τα γέλια. Και είναι να γελάς, μωρέ μαστρο-Νικολή ,εσύ που μας λες πως έδεκει πας κάτι βράδια για μπάνιο; Εκείνος όμως συγκρατήθηκε και λέει «γελώ γιατί δεν υπάρχουν τέτοια τέρατα στο δικό μας πέλαγος». Πονηρός όμως ο μαστρο-Νικολής, αν το φανέρωνε θα έχανε κι όλα τα μπάνια που θα καμνε δίχως μπανιερό εδεκεί στο Τάγμα τις επόμενες νύχτες.