Ποίημα (για τους ναυτικούς μας)

ΠΟΙΗΜΑ (για τον ναυτικό)

        Στων καραβιών τις γέφυρες….

Στων καραβιών τις  γέφυρες η μοναξιά φωλιάζει

μόνο ο ήχος μηχανής εκεί με συντροφιάζει.

Και περιμένω κάτι τι,  τη σιωπή να σπάσει

κι ας είναι και το βήξιμο του ναύτη Αναστάση.

Αχ,  ας φανεί μια φάλαινα, ίσως κι ένα δελφίνι

να δω να σπάει η μοναξιά με τη γραμμή π’ αφήνει.

Αχ ας φανεί μπροστά καπνός και αχνά ένα φουγάρο

να νοιώσω κι άλλους πουν΄ εδώ, ανάσα για να πάρω.

Αχ ας φανεί στον ουρανό μεσ΄τον πλατύ ωκεανό ένα αεροπλάνο

να δω με κιάλια αν μπορώ τι σήμα έχει επάνω.

Αχ, ας φανούν στην κουπαστή ένα κοπάδι γλάροι

ή ας φανούν έστω βαθειά του λιμανιού οι φάροι…

Κι από τη μάνα μήνυμα ήρθε στο κινητό

μα γω μονάχος βούρκωσα κι ευθύς της απαντώ.

Μάνα μου είμαστε καλά στης θάλασσας μιαν άκρη

μα όμως δεν συνέχισα γιατί μου βγήκε δάκρυ.

Κι ο νους μου έτρεξε  μακριά στης Χιός τα μονοπάτια

και στην ταράτσα του σπιτιού που εκάθουμουν τα βράδια.

Κι αναπολώ ατέλειωτα παίζοντας κομπολόι

ακούγοντας μονότονα τον ήχο στο ρολόι.

Άλλη μια βάρδια πέρασε  και τετρακόσιες μένουν

Να φύγω απ΄τη γέφυρα κι άλλοι εδώ να έρθουν.

Στων καραβιών τις γέφυρες Άγιε Νικόλα έλα

κι εσύ βοήθα Παναγιά προτού με πιάσει τρέλα.

Ελάτε να χω συντροφιά, σαν φέγγει, σαν νυχτιάζει